Maart 2024

OP ONS PAASBEST?
Carnaval zit er alweer een tijdje op. Sommigen leven er ieder jaar intens naar toe. Een feest dat voor menigeen meer betekenis heeft dan Sinterklaas, Kerst, Oud en Nieuw of zelfs hun eigen verjaardag: je compleet uitleven tot je er bijna of helemaal bij neervalt. Enkele dagen na elkaar. Wat een conditie moet je dan hebben!
Felgekleurd verkleed, vaak onherkenbaar met een potsierlijk masker. Je moet gokken wie je voor je hebt. Je kunt de ander niet recht in de ogen kijken. Je hoopt op complimenten voor je outfit, je originaliteit. Je ziet er nu al op je paasbest uit.
Eenmaal thuis gaat het masker af. Je kijkt in de spiegel, je kijkt jezelf in de ogen, je herkent jezelf bijna niet meer. Uitgeput van de lichamelijke inspanningen plof je op de bank of met enig geluk in bed. Excuses als ik het doen en laten van de gemiddelde carnavalsvierder bezijden de waarheid heb beschreven.
Wat me vooral bezighoudt is de vraag hoe het met ons eigen vierseizoenen-masker is gesteld. Ik denk dat we er haast niet aan ontkomen om af en toe een masker op te zetten. We willen niet altijd dat de ander weet wat er werkelijk in ons omgaat. Vaak als een vorm van zelfbescherming, omdat er ooit misbruik is gemaakt van onze kwetsbaarheid; uit loyaliteit om de ander niet tot last te zijn; uit angst een stempel opgedrukt te krijgen. En voor hoe lang dragen we dat masker? Zit het losjes en is het makkelijk af te zetten? Of zit het heel stevig zodat het groeven achterlaat? In ieder geval kan een masker een vertekend beeld geven bij de ander. En als je dat heel lang weet vol te houden, kun je misschien niet meer terug en leef je in een spagaat. Uiterst vermoeiend!
Hoe mooi zou het zijn als we de ander op zijn/haar juiste waarde schatten. Misschien het hoofd bijdraaien om ons luisterend oor volledig in te zetten? Zijn we in staat om zuiver waar te nemen?
Zien we de kwetsbaarheid van het kind achter het masker van schreeuwen?
Zien we de onzekerheid van de puber achter het masker van foute grappen?
Zien we het verdriet van de vrouw achter haar masker van no-nonsense?
Zien we de vermoeidheid van de man achter zijn masker van carrière maken?
Zien we de machteloosheid van wereldleiders achter hun maskers van agressie?
Het Paasevangelie is voor mij steeds weer een mysterie: ongeloof en geloof liggen heel dicht bij elkaar. Een mengeling van gevoelens bij Jezus en zijn discipelen op Goede Vrijdag en Paasmorgen: zich van God verlaten voelen, intense pijn, verdriet, boosheid, onbegrip, maar ook blijdschap, bevrijding, uiterste verwondering. Als mens van alle eeuwen zeer herkenbaar. Hoe intens kun je verlangen naar een stukje warmte, begrip! Hoe graag zou je het verleden heel anders willen overdoen! Hoe graag zou je het verdriet van je geliefde(n) willen wegnemen! Hoe intensief probeer je weer op te krabbelen vanuit een hopeloos lijkende situatie!
Dan is daar die weggerolde steen, het lege graf, de engel die zegt: “Wees niet bang.” Tekenen van troost. De steen op onze maag voelt minder zwaar en ons (soms) doodse bestaan komt weer tot leven. We kunnen weer tot ons recht komen. Opstaan om de toekomst in te gaan. Zolang de Eeuwige die geeft.
Pasen laat zien dat wat onmogelijk lijkt toch mogelijk is!!! Met Pasen wordt alles blootgelegd. We mogen helemaal onszelf zijn. Zonder masker en we hoeven er ook niet op ons paasbest uit te zien. Pasen opent de weg van hoop. Voor iedereen die dat gelooft en wil zien. Dichtbij en ver weg. Een Feest voor elke dag!

Klaas Boeijinga

‘Dat je de weg mag gaan die je goed doet,
dat je opstaat wanneer je valt,
dat je mens mag worden in Gods ogen
en die van anderen.

Weet dat de aarde je draagt,
dat je gaat in het licht
en de wind je omgeeft.

Dat je de vruchten van je leven proeft
en gaat in vrede.’

Andries Govaart